 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Ваал! – Я ўсё ужо спаліла на аўтары...
Глядзі: высокаю узносіцца гарой
Мой попял – і німа ўжо больш ў мяне ахвяры, –
Дык не гудзі ты там пракляцьдем нада мной,
Бо ўсё, што мела я, спаліла на аўтары...
Ахвярнік мой агонь меў вельмі загарачы:
Чуць што я клала там – згарэла ў міг да тла,
А я... я ўсё несла – я не магла іначэй –
Усю душу маю я па куску несла.
А ён усё спаліў... бо вельмі быў гарачы...
Глядзі: у попелі агоньчык чуць-чуць тлее...
Во - згас! Не! зноў бліснуў залочэным рубцом:
(То дапаляецца астатняя надзея),
Што ўзоймецца ізноў гарачым ён агнём
I новая на ім ахвяра ўспламянее...
Ваал! Надзея йшчэ тліць на маім аўтары,
Пад попялу ужо застыўшая гурбой,
I хоць сягоньня я не маю ўжо ахвяры,
Ты не гудзі сваім пракляцьцем нада мной,
Бо йшчэ надзея тліць іскрою на аўтары.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
